Hayat, bazen bir fırtına gibi üzerimize gelir. Ne yöne savrulduğumuzu bile bilemeden, ayakta kalmaya çalışırız. Kimi zaman kayıplar yaşarız, kimi zaman hayal kırıklıkları. Ama her seferinde yeniden tutunmak gerekir hayata.
Hayata tutunmak; sadece nefes almak değildir. Mücadele etmektir, sabretmektir, yarınlara umutla bakabilmektir. Dibe vurduğumuz anlarda bile “Bu da geçer” diyebilmektir.
Bir çocuğun ilk adımlarını düşünün. Her düştüğünde tekrar ayağa kalkar. Ağlar, belki korkar ama vazgeçmez. Aslında yetişkin hayatı da bundan çok farklı değil. Zorluklar, düşmeler, kayıplar. Bunların her biri, daha güçlü adımlar atabilmek için birer sınav.
Hayata tutunmak, bir seçimdir. Ya pes eder insan ya da yoluna devam eder. Ve devam eden, er ya da geç ışığı görür. Çünkü karanlık ne kadar uzun sürerse sürsün, sabah mutlaka gelir.
Unutma: Düştüğün yer, kalkamayacağın yer değildir. Umut hep vardır. Yeter ki tutunacak bir dal değil, tutunacak bir inanç bul kendinde.