1. Tanımlamadan Önce: Enerjiye Dair Sessiz Bir Durma
Enerjiyi tanımlamaya çalışmaktan çok, onu hissetmeye cesaret etmek gerekir. Bu bir bilgi edinme süreci değil, bir karşılaşmadır. Bioenerji, bedenin dışına çıkmak değil; bedenin çevresinde, içinde ve ötesinde olan titreşimle eşzamanlı olmaktır.
Enerji, dışarıdan gelen bir güç değil; varlığın kendi özüyle temasa geçtiği en yalın hâlidir. Ne bir hareketle başlar ne de bir düşünceyle açıklanır. O, zihnin sustuğu yerde ortaya çıkan saf bir sezgi, yönsüz bir varoluş hâlidir.
Enerji şekil almaz; çünkü şekil, sınırlamadır. O, biçimin altında kalan ve tüm formları besleyen kaynaktır. Ne anlatılır ne anlaşılır—sadece hissedilir. Ve bu hissediş, çabanın değil, bırakışın içinden doğar.
Zamansızdır; ne geçmişe aittir ne de geleceğe dönüktür. Her şeyin olup bittiği şu an’da, sessizce titreşir. Bu yüzden enerji, ulaşılacak bir şey değil; fark edilmesi gereken bir varlık hâlidir.
Enerjiyle temas, bilgi ya da birikimle değil; bedenle, sezgiyle ve sessizlikle öğrenilir. Her bireyin alanı farklıdır. Bu yüzden standartlar, kalıplar ve sistematik ezberler enerjiyi boğar. Gerçek öğrenme, her gün alanla yeniden karşılaşmaktır. Kendi enerjisini dinlemeyen, başkasına dokunamaz.
2. Enerji Bir Şey Değildir; Olma Haliyle Açığa Çıkar
Enerjiyi bir nesne, bir sistem ya da bir “güç” olarak gördüğümüzde, onunla aramıza zihinsel bir mesafe koyarız. Oysa enerji, bizden ayrı değil; bizim oluş biçimimizdir.
Enerji tanımlanamaz, sabitlenemez, öğrenilemez; yalnızca hatırlanır ve hissedilir. Bioenerji, birini “iyileştirme” ya da “düzeltme” iddiası taşımaz. Asıl işlevi: Alanı duyarlı hâle getirmek, düzensiz ritmi fark ettirmek ve kişiyi kendisiyle sessiz bir buluşmaya çağırmaktır. Şifa, bu bütünlükle gelir.
Bu noktada artık “çalışmak” fiili anlamını yitirir; çünkü bir şeyi değiştirme çabası yerini, zaten orada olanla birlikte titreşmeye bırakır. Bu, özle temasa geçmektir—kimlikten arınmış, saf varoluşla.
Bu temas zamanla değil, zamanın ötesinde gerçekleşir. Bu yüzden soru artık “Nasıl çalışmalıyım?” değil, “Kendime temas etmeye hazır mıyım?”dır. Ve cevap, her zaman sessizlikten gelir.
Çünkü enerjiyle ilk temas, dışarıdan içeriye değil; içeriden dışarıya yayılan bir hatırlayıştır. Bir titreşimdir, bir dönüş değil. Kendi doğallığında kalabilen her şey, zaten bütündür.
3. Zihin, Enerjiye Müdahale Etmek İster
Zihnin ilk eğilimi enerjiyi sahiplenmek, kontrol etmek, artırmak ya da yönlendirmektir. Oysa enerji sadece olduğunda var olur. Enerjiyle çalışmak: Zihni durdurmak değil; zihnin müdahalesizliğini öğrenmektir. Bilgiyi yığmak değil, boşluğu kurmaktır. Eylemi bırakmak, varlığa açılmaktır.
Uygulama – Sessiz Temas:
Gözlerini kapat. Ne öğrendiysen, ne bildiysen, her şeyi bırak. Bedenini fark et. Sınırlarını hissetmeye çalışma; sadece varlığı dinle. Sessizliğe dikkat kesil. Dışarıda değil, içindeki titreşimi duy.
Soru: “Bu sessizlikte benden taşan nedir?” “Bu sessizlikte varlığımdan başka ne olabilir?”
Bu egzersiz, enerjiye dair tanımsız ilk teması başlatır.
Sonuç: Enerjiyle İlk Temas
Enerji, şimdiye açılan bir kapıdır. Bu kapıdan geçmek için zihinsel tüm bilgiler kenara bırakılır. Duyumsama başlar. Ve böylece “çalışmak” değil, “olmak” başlar.
Enerjiyle farkındalık, bir başlangıçtan çok bir geri dönüş gibidir. İlk kez değil; sanki çok uzun zaman sonra ilk defa hatırlanıyormuş gibi. Tüm yöntemlerin ötesinde, her tekniğin altında kalan o sessiz alanın içinde hayat ilk defa olduğu gibi duyulur. Ve işte tam da orada, içsel bütünlük başlar.